About Monique,
Een aanname die vaak over mij wordt gemaakt.
En ja, een lach verschijnt inderdaad snel op mijn gezicht. Maar dat alles in mijn leven perfect verloopt? Dat is allesbehalve waar.
Dat zeg ik niet om mij te verantwoorden, maar gewoon om eerlijk en oprecht met je te zijn. Een realistisch beeld te geven, want het gras is namelijk niet groener aan de overkant.
Ik heb periodes van diepe wanhoop gekend. Momenten waarin ik me serieus afvroeg: “Als het zo moet gaan, hoeft het van mij niet meer.”
Ja, been there.
Ik was mezelf compleet kwijtgeraakt in het constant aanpassen en pleasen van anderen. Ik ging conflicten uit de weg, zei overal "ja" op, en rende mezelf volledig voorbij.
Ik leefde een leven waarvan ik dacht dat het van mij verwacht werd.
Faalangst, angst voor afwijzing, het gevoel niet goed genoeg te zijn, het stapelde zich op.
Ik bleef zitten in groep 6 omdat ik niet kon rekenen. Een juf die zei: “Jij bent niet zo’n leerder, het HBO is niks voor jou.”
En daar stond ik dan, jaren later, met mijn SPH-bachelor diploma in mijn hand. Maar ik voelde me leeg. Geen trots. Ondanks al dat harde werk. Ondanks het bewijs dat ik het wél kon.
“Bij jou lijkt alles altijd zo perfect te gaan.”
Toen ik 13 was trainde ik 7 dagen per week, ik zat in de schaatsselectie. Maar na drie jaar moest ik eruit. De tijden haalde ik niet. Ik was “niet goed genoeg”.
Op mijn 16e kreeg ik de diagnose ADHD.
Weer dat gevoel: ik ben niet normaal. Niet genoeg. Alsof ik werd afgekeurd. In die overtuiging bleef ik hangen. Gesterkt door ervaringen uit mijn jeugd, zoals de scheiding van mijn ouders.
Ik leerde: niet tot last zijn, niet opvallen, maar altijd 200% geven.
Zodat niemand kon zeggen: “Het is niet goed genoeg.”
Het werd te veel. Ik raakte overtraind.
Slikte ritalin en raakte mezelf kwijt.
Angst- en paniekaanvallen volgden.
Ik durfde de deur niet meer uit.
A bumpy ride en toch bleef ik dat vrolijke meisje. Met haar ‘perfecte’ leven. Want dat beeld hield ik zelf in stand. Een muur om me heen, niemand die mij echt kon raken en ik zelf ook niet meer. Overleven.
Nooit goed genoeg.
Ik had “alles”, zélfs een platte buik en toch klopte er iets niet.
Ik had mijn HBO gehaald, een baan, een fijne relatie, een strakke buik - door geen eetlust van de medicatie ;) - en toch… was ik niet gelukkig. Natuurlijk was ik dankbaar. Ik wíst dat ik blij mocht zijn met alles wat ik had bereikt.
Maar ik voelde het niet.
Het was leeg. Een leegte achter de glimlach.
Is dit het nou?
Doen wat er van mij verwacht wordt?
Zijn die paniekaanvallen het waard?
Dat verdriet wat ik voelde maar waar ik niet bij kon? Alsof ik elk moment kon instorten?
Ik heb altijd al gevoeld dat er méér is.
Altijd gevoelig geweest. Open minded.
Met sterke voelsprieten.
En ik besloot er nu écht naar te gaan luisteren, naar het gefluister, want er moest iets veranderen.
Het moet anders kunnen.
Ik stopte cold turkey met de medicatie.
Ging me verdiepen in zelfontwikkeling.
Hypnose, een retreat op Ibiza.
Ik begon aan een NLP-opleiding, werd gecertificeerd NLP-coach en startte mijn eigen praktijk.
Een jaar later zegde ik mijn baan op.
Ik sprong, proberen en we zien wel.
Weer een jaar later stapte ik uit mijn relatie met mijn toenmalige verloofde, na 9 jaar samen.
Het kwam niet uit de lucht vallen.
Maar ineens viel het wél op zijn plek hoeveel pijn het ook deed.
Ik liet alles achter me.
En herinnerde me weer wie ik ben.
Hoe het voelt om je hart te volgen.
Om te leven in lijn met je kern.
Begon weer te stralen van binnenuit.
Klinkt cliché he?
Maar het is waar: alles in het leven draagt lessen met zich mee die je iets komen brengen, als je het aandurft te kijken.
Omdat ik stopte met leven op de automatische piloot.
Precies zoals ik ben, éérst de diepte in en daarna de bijzaken ;)
Mensen noemen me ook wel Mo,
dus doe dat vooral als dat lekker rolt.
Ik ben 30 jaar en mama van onze prachtige dochter Noa van 1,5 jaar. Samen met mijn liefde Jorn wonen we in Joure, Friesland.
Ik ben Social Worker & NLP Coach, en heb inmiddels al meer dan 300 vrouwen mogen begeleiden in hun journey. Wat ik al 5 jaar met heel veel passie doe. Flow met Mo.
Je vindt me net zo goed in de sauna als op een hardstyle feestje. Mediterend op een matje en dansend op de tafel. Chocolade is onmisbaar in mijn leven maar er gaat ook nooit een dag voorbij zonder groente sapje.
Best of both worlds, mijn motto.
En dan nog het moederschap... dat verdient bijna een apart hoofdstuk. Op social media deel ik daar veel over. Voor mij is het een dagelijkse reminder om terug te keren naar mezelf. Om ondanks de grote transformatie die het met zich mee brengt, trouw te blijven aan wie ik diep vanbinnen ben.
Want dat klopt.
Dat voelt goed.
Vanuit die plek leef ik mijn mooiste, fijnste, lekkerste leven. Precies waar ik andere vrouwen ook in support als coach en mentor!
Because your the greatest project you will ever work on. Lets gooo!
